mojtaba najafi(مجتبی نجفی)

آیین ملی، زبان مقاومت مدنی

مجتبی نجفی

وزارت کشور در حالی دستور به بستن پارکها تا یک ساعت قبل از اذان مغرب در روز"سیزده به در"را داده که نشانه یک ویژگی مهم حکومت دینی در این تصمیم پیداست:فرقه گرایی. حکومت باید نسبت به ادیان بی طرف باشد به این معنی که تعلق شهروند به امر دینی یا غیردینی، در حوزه وظایف حکومت نیست اما حکومت دینی خود را حافظ دین می داند و طبیعتا این نگاه هم به حفاظت از برداشت حاکم از دین تبدیل می شود، چرا که دینداران خود تفسیرهای متفاوتی از دین متناسب با کانتکست های متفاوت دارند. در نتیجه، جمهوری اسلامی حافظ خوانشی از دین به نام ولایت مطلقه فقیه است که عملا بزک کردن دیکتاتوری با لعاب دینی است و جمهوری،بی معناترین کلمه برای توصیف این وضعیت است. یک حکومت سکولار اگر می بود هم زمینه را برای پاسداشت روز ملی"سیزده به در"فراهم می کرد و هم امنیت عزاداران امام اول شیعیان را تامین می کرد و باید پاسدار قاعده" موسی به دین خود،عیسی به دین خود" می شد.

البته این قاعده،به معنای مدارا و تحمل عقیده دیگری است نه عدم نقد و بی تفاوتی به یک عقیده. اما حکومت دینی چون از اساس تبعیض آمیز است، پارکها را به روی مردم می بندد تا به زور آنها را در خانه شان نگاه دارد. این دستور وزارت کشور یکی از عالی ترین نمایش های ویژگی فرقه گرایانه حکومت دینی است. اگر نبود قدرت سنت های قدمت دار ایرانی، حکومت دینی تمام تلاشش را برای تعطیلی شان می کرد اما مشکل اینجاست زورش نمی رسد و این قوت سنت های ملی است که در یک بستر زمان دار، مهاجمان به خاک ایران را در خود حل کرده یا فرسوده و ناتوانشان کرده.

در دشمنی حکومت دینی با سنت های ملی، بازنده حکومت دینی است چرا که سنت ها در مقام عنصری از زبان خود به بستری از مقاومت مدنی از سوی هم مذهبی های غیرحکومتی و هم غیرمذهبی ها تبدیل می شوند. برای اینکه در نظر مذهبی های اصیل که آلوده به رانت قدرت نشده اند، پاسداشت طبیعت تضادی با آیین عزاداری ندارد و در نظر غیرمذهبی ها نیز حق عزاداران به رسمیت شناخته شده. مساله اینجاست، حکومت دینی از آنجا که دین را پوششی برای زورگویی حاکم کرده، علیه همه شهروندانی است که عرصه عمومی را عرصه رویت پذیری گرایش های مختلف می دانند، عرصه بحث و گفتگو حتی ستیز و جدل. اما مساله این است حکومت حق محروم کردن مردم از عرصه عمومی شان را ندارد.

از آنجا که جمهوری اسلامی سیستمی است فاقد قوه هوشمندی،"سیزده به در "امسال را به کانون مقاومت مدنی تبدیل کرده برای ارسال این پیام که همه این خاک حق شهروندان است و هیچ حکومتی حق تصرف فضای شهروندی را ندارد.

و اگر حکومت  پارکها را بنندد، سبزه و میدان و فضای شهر و کوه و کمر را نمی تواند تصرف کند. شایسته است مذهبی های غیرحکومتی که آلوده به رانت سیستم نشده اند، "سیزده به در " امسال را  بیشتر پاس بدارند برای ارسال این پیام به حاکم که تفرقه گرایی ممنوع. یا حداقل  برای ارسال این پیام به حاکم" به نام ما نه".

www.tg-me.com/us/mojtaba najafi مجتبی نجفی /com.modjtabanajafifrance/2245

5.7K viewsedited  Mar 30 at 20:55

آیین ملی، زبان مقاومت مدنی

مجتبی نجفی

وزارت کشور در حالی دستور به بستن پارکها تا یک ساعت قبل از اذان مغرب در روز"سیزده به در"را داده که نشانه یک ویژگی مهم حکومت دینی در این تصمیم پیداست:فرقه گرایی. حکومت باید نسبت به ادیان بی طرف باشد به این معنی که تعلق شهروند به امر دینی یا غیردینی، در حوزه وظایف حکومت نیست اما حکومت دینی خود را حافظ دین می داند و طبیعتا این نگاه هم به حفاظت از برداشت حاکم از دین تبدیل می شود، چرا که دینداران خود تفسیرهای متفاوتی از دین متناسب با کانتکست های متفاوت دارند. در نتیجه، جمهوری اسلامی حافظ خوانشی از دین به نام ولایت مطلقه فقیه است که عملا بزک کردن دیکتاتوری با لعاب دینی است و جمهوری،بی معناترین کلمه برای توصیف این وضعیت است. یک حکومت سکولار اگر می بود هم زمینه را برای پاسداشت روز ملی"سیزده به در"فراهم می کرد و هم امنیت عزاداران امام اول شیعیان را تامین می کرد و باید پاسدار قاعده" موسی به دین خود،عیسی به دین خود" می شد.

البته این قاعده،به معنای مدارا و تحمل عقیده دیگری است نه عدم نقد و بی تفاوتی به یک عقیده. اما حکومت دینی چون از اساس تبعیض آمیز است، پارکها را به روی مردم می بندد تا به زور آنها را در خانه شان نگاه دارد. این دستور وزارت کشور یکی از عالی ترین نمایش های ویژگی فرقه گرایانه حکومت دینی است. اگر نبود قدرت سنت های قدمت دار ایرانی، حکومت دینی تمام تلاشش را برای تعطیلی شان می کرد اما مشکل اینجاست زورش نمی رسد و این قوت سنت های ملی است که در یک بستر زمان دار، مهاجمان به خاک ایران را در خود حل کرده یا فرسوده و ناتوانشان کرده.

در دشمنی حکومت دینی با سنت های ملی، بازنده حکومت دینی است چرا که سنت ها در مقام عنصری از زبان خود به بستری از مقاومت مدنی از سوی هم مذهبی های غیرحکومتی و هم غیرمذهبی ها تبدیل می شوند. برای اینکه در نظر مذهبی های اصیل که آلوده به رانت قدرت نشده اند، پاسداشت طبیعت تضادی با آیین عزاداری ندارد و در نظر غیرمذهبی ها نیز حق عزاداران به رسمیت شناخته شده. مساله اینجاست، حکومت دینی از آنجا که دین را پوششی برای زورگویی حاکم کرده، علیه همه شهروندانی است که عرصه عمومی را عرصه رویت پذیری گرایش های مختلف می دانند، عرصه بحث و گفتگو حتی ستیز و جدل. اما مساله این است حکومت حق محروم کردن مردم از عرصه عمومی شان را ندارد.

از آنجا که جمهوری اسلامی سیستمی است فاقد قوه هوشمندی،"سیزده به در "امسال را به کانون مقاومت مدنی تبدیل کرده برای ارسال این پیام که همه این خاک حق شهروندان است و هیچ حکومتی حق تصرف فضای شهروندی را ندارد.

و اگر حکومت  پارکها را بنندد، سبزه و میدان و فضای شهر و کوه و کمر را نمی تواند تصرف کند. شایسته است مذهبی های غیرحکومتی که آلوده به رانت سیستم نشده اند، "سیزده به در " امسال را  بیشتر پاس بدارند برای ارسال این پیام به حاکم که تفرقه گرایی ممنوع. یا حداقل  برای ارسال این پیام به حاکم" به نام ما نه".

BY mojtaba najafi(مجتبی نجفی)